مردمی‌بودن

اجتماعی‌ و مردمی‌بودن یک هنر به‌دردبخور است. یک هنر مهم و حیاتی که نقش کلیدی را بازی می‌کند و در بطن زندگی جریان دارد، بسان ارزش باد برای حرکت کشتی. انسانی که راه ‌و روش همزیستی با دیگران را نیاموخته باشد و از کنج انزوایش بیرون نجهد، همواره در گوشهٔ فراموشی و عقب‌ماندگی گیر می‌افتد و محکوم به تنهایی اجباری است. یکی از راه‌های پیشرفت و موفقیت از همین مسیر می‌گذرد، چه‌بسا راه اصلی صعود به اوج قله‌های پیروزی همین راه باشد.