ادعا

دایرهٔ زندگی امروزی را وفور ادعاهای واهی تنگ کرده است، تاجایی‌که  بهترین‌ها نیز شکار این خصلت پلشت شده‌ و پروبال‌ آزادی و عملگرایی‌شان در دام این اهریمن بی‌رحم گیر کرده است. آنانی که خود را تافتهٔ جدابافته می‌دانند، نام‌شان در لیست دراز ادعاگران آرمان‌خواه نوشته شده است. حتما وجود این ناشی‌گری و عدم توازن در عمل و ادعا را در جایی احساس خواهند کرد و یا هم در برخوردها و کنش‌های‌شان در جامعه رونما خواهد شد.

اگر ریزبینانه‌تر نگاه کنیم و کالبد قضیه را با نوک تیزِ چاقوی تأمل بشکافیم، در خواهیم یافت که کلید مشکل اصلی در رسوخ این وصف نامیمون در ما، عدم آگاهی ماست. یعنی ما در برابر دشمنی نامرئی قرار داریم که نمی‌دانیم چه زمانی و چگونه در ما پدید آمده و وجودمان را تسخیر می‌کند؛ به‌همین‌خاطر از مقابله و مبارزه با آن غافل می‌نماییم. تنها آثار شوم و منفی‌اش را در رفتار و کردارمان می‌بینیم و شاخ درمی‌آوریم. سخت می‌شود پذیرفت که ما نیز جزو مدعیان شعارگرا باشیم و فرسنگ‌ها از وادی عملگرایان دور افتاده باشیم. 

https://t.me/httpsBiweeklyQalam